największą radość czerpiąc z poczucia swojej odrębności oraz indywidualności.

Polscy hippisi nie mają tyle możliwości wydawniczych, jak ich zachodni towarzysze. "Klasyką" więc stały się tłumaczenia z kontestującej literatury amerykańskiej

europejskiej. Np. powielany poemat "Howl" Allana Ginsberga (w 1968 pojawiły się

pierwsze tłumaczenia) stał się manifestem polskiego hipizmu. itd. itp.

Polscy hipisi „odkryli dla siebie” także twórczość polskich pisarzy-kontestatorów,

m.in. "odkryto" Edwarda Stachurę, piewcę wolności i włóczęg, który hipisem

z pewnością nie był.

Najwyższy czas skończyć owy "hippisowski kontrast". Czas przestać nazywać hippisów

"kontrkulturalną ambiwalencją", która wszystko chce znieść i wprowadzić swój

własny porządek świata. Ruch hippisowski rządzi się swoimi, oryginalnymi, choć

nie zawsze trafnymi zasadami, w których niektórzy się odnajdują,a niektórzy z nas

nie odnaleźli by się nigdy...