Zespół
Zespół dowodzony przez wojownika składa się z określonego typu osób - ludzie, którzy nie mają nawet odrobiny motywacji czy determinacji w dążeniu do celu szybko się wypalają i odchodzą, osoby mało błyskotliwe i leniwe zostaną przez przywódcę-wojownika szybko wykluczone z zespołu - wojownik się nie waha, on działa i nie będzie tolerował tych, którzy będą “opóźniać marsz” ku zwycięstwu. Jednak u osób, które mają chociaż odrobinę motywacji i potencjał, przywódca-wojownik wydobędzie najlepsze cechy, przyczyni się do niesamowicie dynamicznego rozwoju, zapewni satysfakcję, podzieli się smakiem zwycięstwa. Ten typ radzi sobie doskonale w biznesie i każda firma, która wesprze przywódcę-wojownika będzie osiągać nieprzeciętne wyniki.
Słabe strony
Każdy posiada słabe strony, nawet (wydawałby się) boski przywódca-wojownik. Nie radzi on sobie najlepiej z intrygami, czasami działa pochopnie i traktuje ludzi instrumentalnie, często zaniedbuje kapitał polityczny. Z tego powodu potrzebuje on wsparcia osób, które wypełnią tę lukę - sojuszników, za których będzie walczył, kiedy oni osłaniać będą tyły. Taki układ to symbioza w czystej postaci, jednak w rzeczywistości bywa trudny do osiągnięcia - muszą na siebie trafić odpowiednie osoby.
Aleksander Wielki
Przywódcą-wojownikiem, był zdecydowanie Aleksander Wielki i ten przykład najlepiej obrazuje jak rozpoznać ten typ przywódcy. Charyzma, odwaga, poświęcenie - cechy jakże rzadkie, a jednocześnie jakże potrzebne każdej organizacji. Aleksander walczył u boku swych żołnierzy, inspirował ich, pociągnął za sobą na kraniec świata i zbudował olbrzymie imperium. Nie zadbał jednak o “tyły” i zmarł w wieku 33 lat, zostawiając imperium podzielone i skłócone.
Na co powinien uważać wojownik
Wojownik jest świetny w walce, jednak musi stale dbać o poparcie oraz odpierać ataki “z wewnątrz”. Sama jego chwała może być powodem zawiści, a wystarczy jeden intrygant, aby podciąć nogi niespodziewającemu się zasadzki wojownikowi. Dlatego też przywódcy-wojownicy oprócz zapewniania sobie poparcia zespołu, powinni nauczyć się jak radzić sobie z wewnątrzorganizacyjną polityką oraz zapewnić sobie sojusz z osobą, która nie ma problemów z intrygami i umiejętnie lawiruje w układach firmowych. Osoby takie często “trzyma w ryzach” świadomość, że w przypadku zdrady, jeśli wojownik przeżyje, będzie bezlitosny w zemście. Dlatego też błyskotliwi przywódcy-wojownicy oprócz zawierania sojuszy, sami rozwijają zmysł polityczny - w stopniu umożliwiającym wykrycie i odparowanie przynajmniej większych i bardziej niebezpiecznych ataków. Dzięki temu, stają się niemalże niezwyciężeni, a ich czyny często zapisywane są na kartach historii, nawet jeśli będzie to jedynie wzmianka w podręczniku z podstaw zarządzania.