Kto z moich znajomych potrzebował dokładnie wiedzieć jak spędziłam dzień? Gdzie i z kim byłam? Komu była do szczęścia potrzebna informacja, że ktoś mnie zdenerwował i że coś sobie kupiłam? Przecież to moje życie. I nawet jeśli z kimś je akurat dzielę, to i tak jest to tylko moje życie. Nie muszę się otwierać przed innymi i wywlekać wszystkich uczuć na wierzch. Prywatność jeszcze nikomu nie zaszkodziła. I w ten sposób z dnia na dzień rzuciłam to. A gdy nachodzi mnie ochota by wylać z siebie myśli, sięgam po zeszyt, lub dzwonię do przyjaciółki.
Nie mówię, że pisanie internetowych pamiętników jest złe. Dopóki ktoś nie straci kontroli nad treścią i przekroczy niewidzialną granicę prywatności. Swojej i innych.