Chciałbym napisać ten artykuł ze spokojem, z iście profesjonalnym podejściem dziennikarza relacjonującego jakieś wydarzenie. Niestety, moje wewnętrzne przeżycia biorą górę nad ładem i harmonią, która zazwyczaj panuje w mojej głowie, kiedy zasiadam do pisania...

4-go kwietnia tegoż roku, byłem razem z moimi uczniami na zawodach szachowych w jednym z siemianowickich domów kultury. W trakcie zawodów, wraz z dwiema podopiecznymi udałem się do sklepu spożywczego, aby kupić oranżady. Gdy byliśmy mniej więcej w połowie drogi, zobaczyliśmy na ławce mężczyznę, który w jednej ręce trzymał puszkę piwa, a drugą trzymał się ławki, żeby się nie przewrócić. Obok niego siedziała mała, kilkuletnia dziewczynka w brudnej, czerwonej kurteczce. Po krótkiej chwili mężczyzna wstał i zataczając się "wrzucił" dziecko na "barana". Widząc, co się dzieje, zdecydowałem się zadzwonić na policję i poprosić o pomoc. Gdy wybierałem numer alarmowy, "tatuś" - pozwolę sobie pisać to określenie w cudzysłowiu - rozpoczął wędrówkę w górę, po schodach, udając się do budynku biblioteki miejskiej. Dziewczynka nie była trzymana, sama łapała tatę rączkami, jak tylko potrafiła. Drżącym głosem poinformowałem o zdarzeniu policję. Dyżurny policjant stwierdził lakonicznie: "przyjąłem zgłoszenie". Zdecydowaliśmy się poczekać przed budynkiem biblioteki, aż do momentu przyjazdu radiowozu.

Mija kilka minut. "Tatuś" wychodzi z biblioteki i cudem schodzi ze schodów nie zabijając przy tym siebie i dziecka. Muszę przyznać, że miałem dylemat, bijąc się z pytaniem: "Co teraz?". Postanowiliśmy z moimi uczennicami, że pójdziemy za "tatusiem" i zrobimy wszystko, aby małej nie stała się krzywda. Zadzwoniłem po raz drugi na policję z zapytaniem, dlaczego jeszcze nikt nie przyjechał ( "przecież minęło ponad 10 minut, a komisariat znajduje się 500 metrów od miejsca, gdzie w tej chwili się znajduję" ). Policjant odpowiedział mi na to, że niestety jest tylko jeden radiowóz, który jedzie właśnie z Chorzowa, ale to potrwa jeszcze kilka minut. Zapytałem, czy nie mógłby podesłać patrolu straży miejskiej. Odpowiedź była krótka - "też są zajęci". Nie pozostało nam więc nic innego, jak dalej "bawić się" w detektywów i iść kilka kroków za "tatusiem", tak aby nie widział, że za nim idziemy. Widząc coraz mniej pewne kroki "taty", poprosiłem przechodzącego obok mężczyznę, aby pomógł mi zainterweniować i odebrać dziecko. "To nie moja sprawa! Ja się nie będę wtrącał!" - tylko zacytuję słowa tegoż Pana i pozostawię je bez komentarza.