Spacer trwał kilkanaście minut. Doszliśmy wreszcie do budynku, gdzie jak się domyśliliśmy, mieszkał ów mężczyzna. Zapytaliśmy przechodzącą dziewczynkę, czy zna tego Pana i pod jakim numerem mieszka. Gdy odpowiedziała, że wie, i że ma on trójkę dzieci, po raz trzeci zadzwoniłem na policję i podałem dokładny adres, gdzie się znajdujemy. Tym razem długo nie czekaliśmy. Od trzeciej rozmowy minęło może 3 - 4 minuty (od pierwszego zgłoszenia 25-30 minut ), gdy przyjechał patrol. Po chwili policjanci wynieśli na rękach dziewczynkę i sprowadzili "tatusia". Okazało się, że w domu nikogo więcej nie było - matka dzieci była w pracy. Policjanci zabrali także kilkuletniego syna "tatusia", który w trakcie interwencji wracał do domu i rozpoznał w samochodzie ojca.

Zastanawiam się, czy dobrze postąpiłem, czy dzieci nie zostaną umieszczone gdzieś w placówce opiekuńczej, czy powinienem był się wtrącać, przecież tylu ludzi mijało tego człowieka i nikt nie zareagował... Cały czas wracam jednak myślami do podstawowego argumentu - najważniejsze jest dobro dziecka. Przecież jego ojciec - który notabene nie zasługiwał w tym artykule na takie określanie - nie wywiązywał się ze swojej powinności i narażał je na utratę zdrowia. A może się mylę?
Nurtuje mnie jeszcze jedno poważne pytanie - dlaczego policja przyjechała po blisko 30 minutach? DLACZEGO!?