Oczywiście Finlandia jest małym krajem o specyficznych uwarunkowaniach, stąd trudno na podstawie jej rozwoju wnosić o globalnych trendach. Z drugiej strony jednak powodzenie fińskich strategii, które idą w dokładnie odwrotnym kierunku niż rozwiązania amerykańskie, może stać się punktem odniesienia dla wypracowania projektu działania w szerszej skali. Przede wszystkim trwałość fińskiego państwa dobrobytu każe wątpić w rozpowszechnioną opinię o malejącej roli państwa we współczesnej, zglobalizowanej gospodarce. Warto zwrócić uwagę, że od początku lat 80-tych w Finlandii znacząco wzrosły podatki, co nie zaszkodziło fińskiej gospodarce, lecz poprawiło jej kondycję tak odnośnie jakości życia społeczeństwa, jak też wskaźniki makroekonomiczne. Z drugiej strony większość krajów europejskich przez ostatnie 20 lat wcale nie zmniejszyła wydatków socjalnych, a nawet je zwiększyła (Eurostat 2004). Oczywiście wiąże się z wieloma zjawiskami i nie wszystkie mają charakter pozytywny. Okazuje się jednak, że rzekomy kryzys państwa, a w szczególności państwa opiekuńczego jest mitem, któremu przeczą dane ekonomiczne. Państwa narodowe nie upadają, jak przewidywali prorocy globalizacji, lecz adaptują się pod względem struktury i działania do nowych technologii, same stając się strukturami sieciowymi. Z perspektywy poruszanej tu problematyki ta adaptacja wydaje się szczególnie istotna. Państwo jest bowiem fundamentalnym podmiotem również jeżeli chodzi o rozwój nowych technologii. Wbrew często wysuwanym opiniom o rzekomo twórczej roli kapitału prywatnego w rozwoju techniki okazuje się, że wszystkie najważniejsze technologie, które doprowadziły do zbudowania Internetu, powstały w instytucjach państwowych, dużych uniwersytetach i ośrodkach badawczych, a nie w świecie biznesu. Były to zbyt śmiałe, kosztowne i ryzykowne przedsięwzięcia, aby podjęły je firmy nastawione tylko na zysk.

Kluczowe z perspektywy lewicowej wydaje się natomiast, czym mogłoby być współistnienie państwa opiekuńczego z nowymi technologiami. Informatyzacja państwa opiekuńczego oznaczałaby niewątpliwie zastosowanie technologii informacyjnych do celów opiekuńczych i wznowienie struktur państwa opiekuńczego poprzez bardziej dynamiczną organizację sieciową. Fiński rząd od wielu lat kreśli projekty umożliwiające demokratyzację życia społecznego poprzez wykorzystanie technologii informacyjnych. Strategie rządowe zakładają między innymi usieciowienie wszystkich edukacyjnych instytucji i bibliotek; użycie technologii informacyjnych w edukacji (włączając eksperyment wirtualnego uniwersytetu); czytanie i pisanie w sieci; użycie technologii informacyjnych dla starszych; formowanie się sieci dobrobytu. Internet zostaje też wykorzystany do rozwijania demokratycznej partycypacji pośród najbardziej wyalienowanego politycznie sektora społeczeństwa, czyli młodych ludzi, którzy są najczęstszymi użytkownikami Internetu, ale jedynie okazjonalnymi uczestnikami w lokalnej demokracji. Warto wspomnieć, że w Finlandii również związki zawodowe są wpisane w sieć komunikacji internetowej, co bardzo zwiększa ich możliwości działania i ułatwia szybką mobilizację w sytuacjach konfliktowych. System daje wszystkim członkom związków zawodowych adres e-mailowy, dzięki któremu mogą oni masowo docierać do siebie w bezpośredni sposób. Zakłada się tu, że sieć stanowi silny czynnik mobilizujący strajki zinformatyzowanej siły roboczej. W ten sposób pojawia się możliwość „demonstracji przez kliknięcie”. Trwałość fińskiego państwa socjalnego nie jest więc wynikiem bezkonfliktowego konsensu między wszystkimi grupami interesu, lecz wynika ze zinstytucjonalizowanej siły świata pracy, który jest na tyle dobrze zorganizowany, że nie ma grup nacisku, mogących bez zgody pracowników wprowadzić jakiekolwiek niekorzystne dla nich rozwiązania.