Wyobraź sobie, że nie ma nieba ani piekła, że nie ma krajów ani religii, niczego, za co się zabija lub umiera, a ludzie żyją wszędzie w pokoju - śpiewał w manifeście utopii John Lennon. Od 1968, roku rewolucji, prąd kontrkulturowy rozrywa skostniały Zachód, a u wielu młodych ludzi, zwłaszcza studentów, przynosi fascynację duchowością Dalekiego Wschodu. Po 40 latach, w Europie bez granic, w kapitalizmie i demokracji, w morzu poprawności politycznej i tabloidowej komercji dorasta nowe pokolenie buntowników-kontestatorów. Gdzie i przed czym uciekają tym razem?
Kiedy rok temu widziałem tłumy w sali kinowej podczas wyświetlania filmu Philipa Gröninga „Wielka cisza”, zdałem sobie sprawę jak bardzo świat przyspieszył. Dla mnie w tym pociągu zaczynało brakować miejsca, co więcej - nie było mi w nim wygodnie, doskwierał mi tłok i hałas. Więc wysiadłem. W samą porę, bo nieopodal stacji było kino, a w nim rozpoczynała się projekcja tego nadzwyczajnego dokumentu. Nie wiem, czy to przypadek sprawił, że kilka miesięcy później stanąłem przed kolejnym wyzwaniem - wycieczką w głąb własnej świadomości za sprawą filmu Grahama Colemana „Tybet: trylogia buddyjska”.
Dwa kontemplacyjne obrazy cywilizacji wschodu i zachodu, dla których międzykulturowym pomostem jest medytacja, wyciszają wzburzone myśli, uspokajają i relaksują. To brzmi niezwykle atrakcyjnie dla każdego z nas – któż nie chciałby zapanować nad chaosem we własnej głowie, zatrzymać młyn mielący setkami myśli, spraw i obowiązków? Pewnie dlatego medytacja stała się elementem kultury masowej. Ludzie zaczęli ją traktować niczym wizytę na siłowni lub aerobik. W Ameryce to spora gałąź rynkowa. Szczęśliwie obie europejskie produkcje zrywają wszelkie konotacje zarówno z tym przemysłem, jak i z popkulturą w ogóle. To znak czasów, że publiczność tych filmów jest niezwykle liczna.
Będąc pod wrażeniem „Wielkiej ciszy” wybrałem się do Zakonu Dominikanów. Chciałem dowiedzieć się, czym jest powołanie. To przede wszystkim Boża zasługa – usłyszałem od zakonnika. Z powołaniem jest jak z małżeństwem – świadomie składamy śluby, przysięgamy wierność z przekonaniem, że tak chcemy spędzić resztę życia. Ale dlaczego ludzie wybierają zakony z tak surową regułą, z jaką mamy do czynienia np. w Zakonie Kartuzów? Uciekają przed czymś? - To nie tylko ucieczka przed medialnym zgiełkiem, szumem w stronę ciszy i medytacji, ale przede wszystkim obranie drogi życiowej. Za tym wszystkim stoi Bóg.