Felieton, który miał nigdy nie powstać
Felieton, który macie okazję teraz czytać, miał nigdy nie powstać. To znaczy: 10 kwietnia 2010 roku, kiedy dowiedziałam się o katastrofie prezydenckiego samolotu w Smoleńsku, planowałam napisać okolicznościowy artykuł, jednak - uświadomiwszy sobie, jaka atmosfera panuje w Narodzie Polskim - porzuciłam ten pomysł na rzecz kompletnego milczenia. Miałam się nie wypowiadać na temat tragedii, jej uczestników, wywołanych skutków społeczno-politycznych ani ewentualnych przyczyn zdarzenia. Ba! Miałam w ogóle nie pisać o współczesnej polityce, Polsce i Polakach! Zadajecie mi pytanie: dlaczego? Skoro tak, to spróbuję Wam na nie odpowiedzieć…


Milczenie jest złotem
Po pierwsze: w obliczu ogromnych emocji, jakie zawładnęły polskim społeczeństwem, poruszanie wspomnianych kwestii wydało mi się szalenie niebezpieczne. Po drugie: moja opinia na temat skutków katastrofy (pogrzeb Lecha i Marii Kaczyńskich na Wawelu, zmiany personalne na wysokich stanowiskach państwowych, postawienie krzyża przed Pałacem Prezydenckim, wzajemnie wykluczające się teorie spiskowe, gloryfikacja ofiar wypadku, polsko-rosyjskie śledztwo, sprawa czarnych skrzynek) jest odmienna od zdania większości Prawicowców. Ponieważ nadal uważam się za przedstawicielkę Prawicy (czytaj: Skrajnej Prawicy), stwierdziłam, że najkorzystniejszym dla mnie rozwiązaniem będzie niewypowiadanie się na temat katastrofy smoleńskiej i w ogóle polskiej polityki.


Być damą i dojrzałym człowiekiem
Wydaje mi się, iż lepiej jest zamknąć się w sobie, ugryźć w język i nabrać wody w usta, niż otrzymać od dotychczasowych sojuszników etykietkę “nacjonalistycznego Palikota/ Bartoszewskiego/ Michnika/ Wajdy”. Na tym, moi Drodzy, polega bycie damą i w ogóle dojrzałym człowiekiem. Nie dowiecie się, jak brzmią moje refleksje związane z Tymi Wszystkimi Sprawami, chociaż mam ich tak wiele, iż mogłabym nimi obdzielić kilka felietonów. Ja swoje wiem, lecz czasami zachowuję tę wiedzę dla siebie. Nie muszę się nikomu spowiadać z tego, co myślę - grunt, że w ogóle zastanawiam się nad pewnymi problemami. Myślenia mi nie zabronicie, tym bardziej, że nie zdradzę Wam, jak obecnie przebiega jego tok. Mówiąc słowami Stanisława Jerzego Leca: “Myśli są wolne od cła… gdy nie przekraczają granic” (naturalnie, chodzi tu o granice ludzkiej czaszki).