Po wejściu Polski do Unii Europejskiej byliśmy świadomi tego, że

otworzą się zachodnie rynki pracy i Polacy ruszą na podbój Europy. Po

ośmiu miesiącach członkostwa, na przełomie lat 2004/2005 emigrantów z

Polski było ok. pół miliona. Proces ten przyspieszył w zeszłym roku, a

liczba pracujących w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Hiszpanii, Francji i

innych państwach wynosi już 2 miliony. Liczba wyjeżdżających rośnie

nadal. Część ludzi wraca do Polski, jednak większa część woli zostać za

granicą. Zwłaszcza Ci, którzy znaleźli legalną i dobrze płatną prace.

Po

naszej integracji również migracje zawodników między klubami

piłkarskimi zostały ułatwione. Sprowadzanie Anglików czy Włochów to nie

jest już żaden problem dla prezesów klubowych. Również wyjazdy polskich

piłkarzy do klubów brytyjskich są kwestią tylko i wyłącznie

indywidualnych kontraktów i dogadania się między klubami. Tylko że, to

najczęściej wyjeżdżają Polacy, a do nas trafiają głównie piłkarze z

czarnego lądu lub tzw. targów bezrobotnych. A o klasowych graczach

można zapomnieć. Głównymi powodami wyjazdu robotników na zachód są

kiepskie perspektywy i niskie zarobki. Wykwalifikowani pracownicy w

Irlandii zarobią co najmniej trzy razy więcej. Studenci (zwłaszcza Ci

zaczynający dopiero) bez wyższego wykształcenia pracują za niecałe 700

zł na rękę. Więcej nigdzie nie dostaną, bo chętnych jest wielu. Za coś

trzeba opłacić te studia, mieszkanie, w przypadku mieszkających dalej

od uczelni, i wyżywić się. O książkach i pomocach edukacyjnych można

zapomnieć. Również po ukończeniu edukacji nie łatwo o prace. Najlepiej

mieć oryginalne wykształcenie albo znajomości. Powszechna korupcja i

układy dają się we znaki praktycznie wszędzie i wszystkim.

Niełatwo

mają również piłkarze. Kiepskie zaplecze, umożliwiające rozwój kariery,

słaba opieka i bieda klubów tylko zniechęcają młodzież do uprawiania

sportu. W miarę dobre warunki panują w klubach pierwszoligowych i

niektórych drugoligowych, ale tych jest niewiele na całą Polskę. Młodzi

ludzie często muszą podjąć decyzje, czy wolą grać w piłkę czy pójść do

pracy. Nasuwa się jedno pytanie: a co jeśli się nie powiedzie? Za co

będę żył? Praca i studia są stawiane ponad sport. Niestety nie wszyscy

są w stanie studiować i realizować się sportowo. Muszą pracować, aby

móc studiować. A stypendia sportowe dostają tylko najlepsi (a to i tak

są marne grosze). Kto się w końcu decyduje na grę, czeka go wiele

wyrzeczeń. W wielu klubach sprzęt do gry trzeba zapewnić sobie samemu.

Zwłaszcza tych w małych miastach, grających poniżej III ligi. Pieniądze

z tego też nie są wielkie i na swobodne utrzymanie nie wystarcza. No bo

jeśli piłkarz Łęcznej (jeszcze wtedy II ligowej) musi dorabiać w

kopalni, to tym bardziej zawodnik pobliskiego Motoru Lublin nie ma co

liczyć na kokosy. Dobrze zarabia się tylko w ekstraklasie i na jej

zapleczu (ale tylko będąc piłkarzem podstawowego składu ). Żeby się tam

dostać droga jest długa i kręta.