Największym problemem naszej

piłki jest korupcja. Sędziowie ustawiający mecz dogadują się z

piłkarzami lub prezesami klubów, którzy potem naciskają na piłkarzy.

Ci, którzy się wyłamują, zostaje od razu usunięci do rezerw (czyli

pewnie gdzieś IV liga), a tam wiadomo jak to wszystko wygląda. Będąc

ciągle odsuwanym nie ma szans na to, aby zabłysnąć na boiskach. IV liga

to zbyt słaby poziom, aby zostać wypatrzonym przez kogoś z czołowych

klubów, a podkładając się w meczu również nie ma szansy pokazania tego,

co najlepsze. To, że zawodnicy wyjeżdżają za granicę to nie nowość.

Nowością jest natomiast ucieczka młodych, zdolnych nastolatków. I tych

nie brakuje zwłaszcza w Anglii. Ostatnie dwa przykłady to Kamil Król,

który zamienia Górnika Zabrze na włoską Brescię, a Marcin Siedlarz

postanowił przeprowadzić się z Łodzi (Widzew) do Sieny. Bartosz

Białkowski, Radosław Fojut to dwaj piłkarze zasilający kluby

angielskie. Marcin Oziemczuk (18 lat) razem z Irkiem Jeleniem (25 l.)

bronią barw francuskiego Auxerre. O ile wyjazd doświadczonych

zawodników nie powinien dziwić nikogo, o tyle nastolatków powinien

niepokoić. Maciej Żurawski przenosił się do Wisły mając już powyżej 25

lat. I to była jego ostatnia szansa na to, aby zabłysnąć na zachodzie.

Artur Boruc również zmienił polski klub na szkocki będąc ogranym już

zawodnikiem. Ucieka każdy, kto ma taką szanse. Za pieniędzmi i

sukcesami, bo tu w Polsce nie ma szans na sukcesy w pucharach. Taki

Dudek wygrał Ligę Mistrzów, jest pewnie najbogatszym Polskim

reprezentantem, natomiast Radosław Majdan (wcale nie gorszy, moim

zdaniem) może się poszczycić co najwyżej jednym zwycięskim meczem na

mundialu i osiągnięciem IV rundy Pucharu UEFA z krakowską Wisłą. Młodsi

zawodnicy na pewno uciekają za większą kasą, ale myślę, że to nie jest

główna przyczyna.

Problem tkwi właśnie w korupcji. Jeśli

zawodnik przez kilka lat musi tułać się po peryferyjnych stadionikach

III ligowych zespołów i grać tak, jak mu każą sędziowie i prezes, to

nie dziwne, że chce uciekać. Ale na zachodzie różnie to bywa. Jerzy

Dudek i Euzebiusz Smolarek (Feeyenoord to ich zagraniczne kluby, gdzie

się rozwijali piłkarsko) są dobrym przykładem. Wielu zawodników jednak

po prostu popada w przeciętność i po latach musi wracać do Polski albo

tuła się po niższych ligach (tutaj najlepszy przykład to Paweł Abbott).

Nie poradził sobie w niemieckim Kaisserslautern nasz lewoskrzydłowy

Kamil Kosowski. Niewątpliwa gwiazda w Wiśle, całkowicie się zatracił.

Może gra w wymarzonej Serie A (Chievo Verona) przywróci jego dawną

formę i zobaczymy takiego „Kosę”, jak w pamiętnym meczu z Barceloną

(wynik 3-4 dla Barcy). Tomasz Frankowski jeszcze w hiszpańskim Elche

dobrze grał, ale wyspiarski styl mu dobitnie nie odpowiada. „Franek

łowca bramek” brzmi trochę dziwnie, jeśli zawodnik od 25 godzin nie

potrafi strzelić dobrze w bramkę, nie mówiąc już o trafianiu goli.

Polacy też coraz częściej wolą grać po za granicami kraju, ponieważ

prezesi ściągają coraz to więcej przeciętniaków z Brazylii i Afryki.

Najdobitniejszym przykładem jest Pogoń Szczecin. Multum Brazylijczyków

spowodował brak miejsca dla Kaźmierczaka i Grzelaka. Obaj teraz biegają

po boiskach w Portugalii, a ten pierwszy szybko zdobył uznanie u

trenera Boavisty Porto.