Borneo to trzecia co do wielkości wyspa ziemskiego globu, położona na północ od Jawy i na wschód od Półwyspu Malajskiego. Przez wieki ziemie tej trzeciej co do wielkości wyspy świata, pozostawały niedostępne i nieznane dla wszelkiego kręgu handlarzy i eksploratorów. Działo to się z dwóch głównych względów. Z jednej strony była to nieprzebyta puszcza z drugiej zaś aura strachu roztaczana przez rdzennych mieszkańców tych ziem – Dajaków – jak niosła wieść nieprzejednanych wojowników i łowców głów. Borneo pozostające krainą tajemniczą i nieprzeniknioną jeszcze w XIX wieku była przyczółkiem legend i sensacji. Jedna z nich głosiła, iż w głębi wyspy mieszkają humanoidalne małpy o szczególnie długich ogonach. Ta rewelacja mogąca trafić do wyobraźni niejednego kryptozoologa okazała się kolejnym mitem narosłym wokół tego co nieznane i enigmatyczne. Istotnie. Podróżując w głąb dzisiejszego stanu Sarawak (Malezja) spotkalibyśmy osobliwy lud, ale nie byłby nim kolejny gatunek hominidów a Penanowie, jedni z ostatnich nomadów zamieszkujący ten zakątek Azji.
Pochodzenie oraz historia Penanów budzą kontrowersje do dnia dzisiejszego. Istnieje pogląd, iż wcześniej wiedli bardziej osiadły tryb życia lecz bezustanne napady i ataki ze strony wojowniczych plemion zmusiły ich nie tylko do ucieczki w bardziej niedostępne regiony ale i rozproszenia. Jeszcze do drugiej połowy XX wieku liczne rzesze Penanów żyły w małych społecznościach, od kilku do kilkudziesięciu osób, łączących się okresowo. Podstawą egzystencji plemienia było zbieractwo oraz polowanie. Kapitalne znaczenie pod względem odżywczym ale i społecznym odgrywała palma sagowa będąca źródłem węglowodanów. Gdy drzewo osiągało odpowiednią wysokość było ścinane i dzielone na kilka kadłubów z których następnie otrzymywano miąższ poprzez regularne uderzenia min. drewnianymi narzędziami. W pozyskaniu mączki sagowej brała udział cała społeczność, począwszy od mężczyzn a skończywszy na kobietach i dzieciach.
Podczas kolonizacji ingerencja państw europejskich na Sarawak skupiała się głównie na pasach wybrzeża, toteż Penanowie zamieszkujący bardziej odległe terytorium, trudno dostępne z racji górzystej rzeźby terenu, przez długie lata unikali penetracji ziem grożącej całkowitą utratą niezależności. W czasach kolonialnych Anglicy 3-4 razy do roku umieszczali misje handlowe blisko lasów Penan. W placówkach handlowych w zamian za produkty lasu koczownicy otrzymywali min. noże, naczynia do gotowania oraz dubeltówki.