MARZENA (łagodnie, pocieszająco):
Lauro, doskonale rozumiem, co czujesz. Ale musisz się pogodzić z faktem, że politycy i partie czasem tracą popularność. To naturalna kolej rzeczy: nie da się być na szczycie przez cały czas. Grzegorz już miał swoje pięć minut, a teraz przyszedł czas na innych.


LAURA (ze złością i pretensją w głosie):
Ci inni! To oni są przyczyną wszystkich moich nieszczęść! Gdyby Ruch Palikota nie był pazerny na władzę, to Grzesio nie otrzymałby ciosu prosto w serce! Jednak najbardziej mam żal do lewicowego elektoratu, który zdradził sprawdzonego Grzesia z nowym, naprędce skleconym ugrupowaniem, istniejącym dopiero od kilku miesięcy! Kuźwa, tak się nie robi! Tak się po prostu nie robi!


Długa pauza.


LAURA (cicho, spoglądając dziwnie na przyjaciółkę):
Marzena?


MARZENA (łagodnie):
No?


LAURA:
Ty wiesz, że ja kocham Grzegorza?


MARZENA (lekko zdumiona i zakłopotana):
Ech, nigdy mi o tym nie mówiłaś. Ale… No cóż, skoro go kochasz… Nie będę się czepiać… W końcu masz do tego prawo…


LAURA (dramatycznie, wybuchając płaczem):
O, ja nieszczęśliwa! Pokochałam kogoś, kto nigdy nie będzie mój! Zakochałam się w Grzegorzu Napieralskim, chociaż nie mam możliwości, żeby zostać jego partnerką! Oddałam swoje serce człowiekowi, u którego mam takie szanse jak Wokulski u Izabeli! Czyli żadne! (Ociera sobie łzy i pociąga nosem, a potem wyjmuje z torby fotografię ulubionego polityka i spogląda na nią z sentymentem) Grzesiu! Grzesiu mój kochany! Mój biedny, zdradzony i opuszczony Grzesiu! Choćby cały świat się od ciebie odwrócił, ja będę przy tobie trwać jak Matka Boska pod Krzyżem!


Laura całuje zdjęcie, po czym wkłada je z powrotem do torby. Marzena milczy.


LAURA (nieco spokojniej):
To straszne, że spłynęło na mnie tak beznadziejne i bezsensowne uczucie! Kto to widział - bujać się w polityku?! Czy może istnieć miłość tragiczniejsza i bardziej niespełniona od mojej?!


MARZENA (poważnie):
Owszem, Lauro. Moja siostra zakochała się w Robercie Biedroniu.


Płacząca studentka wytrzeszcza oczy, a potem wydaje z siebie długi, piskliwy krzyk.


LAURA (rozzłoszczona, przez łzy):
Ruch Palikota! Znowu Ruch Palikota! Mam już tego dosyć! To przez nich Grzesiu i ja cierpimy psychiczne katusze!