W zasadzie to można by powiedzieć, że hip hop na szerszą skalę narodził się (na polskim gruncie rzecz jasna) właśnie w subkulturze skatów, po czym urósł i wchłonął swoją macierz stając się komercyjną hybrydą stylów. W obrębie hip hopowego stylu można by wymienić cechy charakterystyczne również dla innych subkultur. Poczynając od elementów punkowskich (pierwsi sk8ci słuchali punka, rap przyszedł później, wczesna muzyka Kazika była właśnie takim połączeniem stylu punka i rapu) jak zwisający przy spodniach łańcuch (Muggleton 2004), przez szerokie skaterskie spodnie, po elementy subkultur „twardych” łączących hip hop ze środowiskiem przestępczym, młodzieżowymi gangami, dresiarzami, kibicami i tzw. stylem gangsta zapoczątkowanym w gettach zachodniego wybrzeża USA, hip hop szybko znalazł odzwierciedlenie na gruncie dżungli miejskich blokowisk postkomunistycznej polski. Taki efekt hybrydowości wydaje się być charakterystyczną cechą współczesnych subkultur. Można na przykład być jednocześnie hip hopowcem, blokersem, skatem, dresiarzem, a w weekendy kibicem. Zresztą rzadko kiedy, ktoś definiuje siebie jako konkretnego przedstawiciela danej subkultury, te oceny i przypisywanie do większych grup są zazwyczaj udziałem ludzi z zewnątrz, czy pewnym rodzajem skrótu myślowego dla określenia danego stylu. Granice nowoczesnych subkultur są płynne i trudne do określenia (Muggleton 2004).

Można by również doszukiwać się tutaj pewnych związków z kontrkulturą w postaci dystansu i opozycji wobec zastanych wartości czy stylu życia, „[...]kultura hip-hopu jest spontanicznie niekonformistyczna w odniesieniu do zachodniego systemu wartości i estetyki np. często nie potępia łamania prawa, ani nie stroni od wulgarnej ekspresji [...]”(Wikipedia), jednak kontrkultura w pierwotnej formie była próbą negacji kapitalizmu, a nawiązania do ideologii marksa czy szkoły frankfurckiej wydają się nie mieć zbytniego wzięcia w kontekście komunistycznej historii Polski.

Wspólnym ogniwem łączącym różnorakie formy kultur alternatywnych jest z pewnością skłonność do użytkowania substancji psychoaktywnych, zwłaszcza marihuany.

3. Substancje psychotropowe jako czynnik generujący „metasubkulturę” i stawiający jednostkę w opozycji do władzy.
Począwszy od lat dziewięćdziesiątych marihuana zrobiła w środowisku subkultur zawrotną karierę. Nielegalność, a przez to pewien rodzaj romantyzmu związany z tym środkiem, stał się chyba istotnym elementem tworzenia się środowiskowej współzależności, tak charakterystycznej dla grup młodzieżowych jakimi są subkultury. Najbardziej ciekawa, z punktu socjologa, zdaje się być rola narkotyków jako czynnika łączącego wszystkich swoich użytkowników, nie zależnie od subkultur, w obrębie danej dzielnicy, terytorium, tworząc coś w rodzaju „metasubkultury”. Niezależnie od bycia metalem, punkiem, dyskomułem, blokersem czy hiphopowcem, części użytkownikiem substancji psychotropowych, zostają wplecieni w sieć relacji biznesowych z przedstawicielami innych subkultur. Osoby zażywające często środki odurzające, co dotyczy również po części alkoholu, na skutek swoich zainteresowań skupiających się zazwyczaj na konsumpcji, efektach stosowania i sposobach organizacji środków finansowych na te używki, zaczynają interpretować rzeczywistość w podobnych kategoriach, tworząc w ten sposób grupę społeczną ponad podziałami subkulurowymi. W wielkomiejskich blokowiskach istnieje zazwyczaj zorganizowana grupa osób używających marihuany (zazwyczaj w przedziale wiekowym 15 – 25 lat) składająca się z pomniejszych grup środowiskowych, często o charakterze subkulturowym. Te pomniejsze grupy prowadzą między sobą wymianę handlową i informacyjną, komunikują się również z grupami z innych dzielnic, a czasem miast, tworząc coś w rodzaju wewnętrznej sieci powiązań i relacji. Z racji tego, iż sprzedaż i konsumpcja narkotyków jest procederem nielegalnym, środowisko ich użytkowników staje się także pobłażliwe dla innego typu nielegalnych działań, jak np. kradzieże (związane często z potrzebą zdobycia środków na używki), wandalizm, pobicia. Działania te dotyczą zazwyczaj osób z zewnątrz tej grupy chyba, że jest to swojego rodzaju rozgrywka środowiskowa (pobicie jako kara za zwłokę w zwrocie pieniędzy za narkotyki). Poprzez nadanie statusu przestępstwa eksperymentom narkotykowym osoby używające stają jakby po drugiej stronie litery prawa, dzięki czemu są bardziej podatne na innego rodzaju przestępstwa. W ten sposób dochodzi często do kryminalizacji eksperymentującej z narkotykami młodzieży. Poprzez projekcję statusu przestępcy na użytkownika narkotyków przez aparat państwowy, jednostka ta zostaje naznaczona w swej świadomości (i nie tylko) piętnem przestępcy, co stawia ją w opozycji wobec istniejącej władzy. Można by też pokusić się tutaj o głębszą analizę tego w jaki sposób dyskursywna władza określa pozycję i rolę jednostek poprzez dystrybucję wiedzy i umiejscowienie ciała społecznego na kontinuum karalności, istnienie prawa determinuje podległość wobec niego. ”W rzeczywistości władza produkuje: produkuje realność, produkuje dziedziny przedmiotowe i rytuały prawdy. Jednostka i wiedza jaką można o niej zdobyć, zależą od tej produkcji (Foucault, 1998:189)”.