Tak więc zarysowany przez raperów obraz świata pozwala odbiorcą tych komunikatów identyfikować się z ich treścią, utwierdza ich w określonej wizji świata, który jest wrogi, niebezpieczny lecz da się do niego przystosować dzięki własnemu w nim miejscu, znajomym ludziom (podobnym do nas), naszej ulicy czy osiedlu. Choć nurt hip hopu jest bardziej zróżnicowany i można by w jego ramach wytyczyć również bardziej skomplikowane intelektualnie ścieżki, gry słów czy zabawy językowe, mówiąc najogólniej dostrzegam tu przede wszystkim próby określenia własnej tożsamości, miejsca i pozycji w świecie, wartości uniwersalnych.

Graffiti
Graffiti to „malowanie i pisanie po murach bloków, kamienic, budynków publicznych, na stacjach metra i po wagonach pociągów powiązane z innymi rodzajami hip hopowej aktywności. Przeważnie odbywa się to bez zgody właściciela malowanego obiektu, a więc przez "establishment" uznawane jest za przejaw wandalizmu. Dzieło zostaje zamalowane na polecenie właściciela budynku i znika bezpowrotnie, chyba że zostało sfotografowane i opublikowane. Czasem odbywają się tzw. jamy (czyt. dżemy), czyli imprezy okolicznościowe podczas których ściany oddane grafficiarzom są legalnie malowane” (Wikipedia).

Graffiti jest więc sztuką ulicy, estetyzacją przestrzeni miejskiej, próbą zmienienia, oswojenia jej formy. Grupa graficiarzy (tzw. crew) oznacza miejski teren za pomocą tagów (podpisów) całej grupy lub indywidualnych jej członków. Oznaczanie terytorium jest próbą nadania mu statusu swojskości, a także komunikatem skierowanym do innych członków subkultury. Przedstawiciele poszczególnych grup często znają się między sobą i rywalizują w ilości oraz jakości wykonywanych produkcji. Nikt nie uczył graffiti w szkołach plastycznych, a ta forma artystycznej ekspresji jest również związana z niebezpieczeństwem przyłapania i poniesienia konsekwencji na drodze kary instytucjonalnej, co doskonale ukazuje nam tak charakterystyczny dla całej subkultury motyw buntu spowodowany poczuciem wykluczenia, zwłaszcza wśród członków biedniejszych warstw społecznych.

Break dance
„Z prywatek Bronksu i Harlemu wyrósł kolejny składnik kultury hiphopu: breakdance. Wyłonił się on dzięki wprowadzeniu przez DJa Herca techniki wydłużania za pomocą dwóch egzemplarzy tej samej płyty tzw. break (czyt. brejk), czyli fragmentu utworu z bogatą linią perkusyjną stanowiącego swego rodzaju chwilowe "złamanie" stałej rytmiki utworu. Rozpoczęcie przez DJa zapętlania break'a było jednoczesnym sygnałem dla b-boys i b-girls (b pochodzi od break) by rozpoczęli swój taniec. Jego wykonawcy przykuwają uwagę płynnymi ruchami, gimnastyczną sprawnością i figurami akrobatycznymi. Widowiskowości dodaje niewielka powierzchnia, na której realizowane bywają najbardziej nawet skomplikowane układy. Mieszanka różnorodnych wpływów kulturowych wzbogacała breakdance o nowe kroki i triki.” (Wikipedia)