Neoliberalna polityka makroekonomiczna połączona z zaostrzeniem kar dla przestępców i rozbudową instytucji policyjnych nie tylko ogranicza prawa obywatelskie i osłabia demokrację, ale też wcale nie prowadzi do poprawy bezpieczeństwa. Rząd w ogóle bowiem nie walczy ze źródłami przestępczości, a jedynie reaguje na jej skutki, dążąc do możliwie trwałego odgradzania przestępców. Tymczasem główną przyczyną łamania prawa jest nędza i wykluczenie społeczne setek tysięcy ludzi. Bieda i wyobcowanie sprzyjają anomii, prowadząc do wzrostu patologii społecznych. Rząd jednak nawet nie próbuje walczyć z przyczynami tych zjawisk, a jedynie postuluje sankcje karne nawet za drobne wykroczenia, co w konsekwencji prowadzi do kryminalizacji ubóstwa. Tymczasem najlepszą drogą do wyeliminowania przestępczości i zapewnienia powszechnego bezpieczeństwa byłyby zwiększenie wydatków socjalnych i bardziej egalitarna polityka mająca na celu włączenie wszystkich obywateli w obręb życia społecznego. Za wzrost przestępczości i brak bezpieczeństwa na ulicach odpowiedzialna jest głównie polityka cięć socjalnych, niskich płac, zmniejszania wydatków na kulturę i edukację. Młodociani chuligani z biednych rodzin są przedłużeniem i produktem niesprawiedliwych stosunków ekonomicznych. Rząd jednak uparcie pomija ten fakt, a kolejne zmarginalizowane grupy są poddawane zintensyfikowanej kontroli, a w konsekwencji gettoizacji i kryminalizacji.

Ekipa rządząca prowadzi więc politykę bezpieczeństwa, która ma zastąpić politykę społeczno-gospodarczą i zorganizować społeczeństwo na nowych zasadach. W demokratycznym państwie propozycje ministra Ziobry mogłyby zostać potraktowane jako przejściowy incydent, przejaw kryzysu demokracji, który zostanie zażegnany przy okazji kolejnych wyborów. Projekt PiS-u jest jednak znacznie bardziej dalekosiężny i przez to groźniejszy. Platforma Obywatelska po prostu broni grup uprzywilejowanych ekonomicznie kosztem biednych i buduje ideologię, zgodnie z którą poprawa sytuacji bogatych będzie korzystna dla szystkich. Tymczasem koalicja rządowa odwołuje się do emocji i aspiracji całego społeczeństwa, zagospodarowując energię społeczną grup dotychczas wykluczonych i nie posiadających własnego głosu. Stąd między innymi ożywienie języka religijnego i sporów wokół kościoła, jak też, tym bardziej, kreowanie wrogów. Niechęć do wskazanych przez władze grup i jednostek aktywizuje ludzi, którzy dotychczas byli wykluczeni poza margines życia społecznego. Ta nowa polityka jest szczególnie widoczna w rozwiązaniach proponowanych przez ministrów sprawiedliwości i edukacji, którzy tworzą zdemonizowany wizerunek wroga, a następnie całą swoją działalność podporządkowują walce z nim. Tym wrogiem może być gej, feministka, postkomunista, ubek, narkoman czy aferzysta. Najważniejsze jest to, że ktoś taki istnieje i stanowi zagrożenie dla narodu, pojmowanego jako pewna jednolita całość. W retoryce władz zanikają różnice ekonomiczne czy płciowe - nie ma dyskryminacji i wyzysku.