Wyścig po zbawienie trwa niezagrożony i w

dzisiejszych czasach: podróżujemy autokarami, kupujemy świecidełka,

obrazki, różańce, amulety w formie krzyża; składamy prosiebne i

dziękczynne wota, maszerujemy do cudownych miejsc pieszo lub mimo

starszego wieku na kolanach; pijemy cudowną wodę z cudownych źródełek,

dotykamy cudownych relikwii, uczestniczymy w wyznaczonych przez

kapłanów świętach, rozmawiamy z obrazami, figurami, całym sztabem

świętych-opiekunów od topielców, pogorzelców, rzeczy zgubionych.

Paradoksalnie nie przybliża nas to do niczego konkretnego, lecz bardzo

oddala w sferę tradycji, legalistycznych, pogańsko-okultstycznych

rytów, które to z biblijnym chrześcijaństwem nie mają nic wspólnego.

Można szukać wiele miesięcy, ale o dziwo nie znajdziemy, ani jednego

wiersza w Biblii, stwierdzającego, iż, należy oddawać cześć sanktuariom

maryjnym, nie ma też wzmianki o żadnym królowaniu Marii nad niebiosami

czy ziemią; w żaden sposób też Biblia nie naucza, że człowiek może sam

z siebie samego się zbawić poprzez te wszystkie czynności, które

wymieniłem powyżej.

Podróż do Mekki, buddystyczna ścieżka

doskonalenia swojego charakteru, medytacje, transy, szamanistyczne,

które obecnie weszły do nowych odmian ruchów religijnych, takich jak

New Age czy uczestnictwo w mszach, to nic innego, jak wzmożone wysiłki

ludzkie ukazujące brak rozeznania w sferze duchowej. Człowiek - nie za

pomocą uczynków, własnego wkładu siły, czy też wkładu innych

śmiertelników, jest w stanie uzyskać to, do czego podświadomie dąży. W

długiej już historii ludzkości bóstwom się przypodobywano, przekupywano

rozmaitego typu patologicznymi praktykami, wytwarzając w umyśle stan

satysfakcji, spełnienia dobrego obowiązku. Chrześcijaństwo jednak; nie

te w polityczno-dogmatycznym słowa znaczeniu, na tle globalnej

reprezentacji, ukazuje zupełnie nową jakość. Wyznawca Chrystusa, w

świetle nauk Biblii, nie musi jeździć autokarami, modlić się przez lata

wierszem o powodzenie, zdrowie i opiekę, nie potrzebuje wieszać sobie w

domu obrazków czy krzyżyka, bowiem zdaje sobie sprawę, że nie ma w tym

żadnej siły sprawczej poza demoniczną. Dla chrześcijanina najważniejsza

jest wiara w to, że Jezus jest w stanie każdego za darmo, z łaski

powołać ponownie do życia, podobnie jak uczynił to z Łazarzem. Jedna z

najpiękniejszych, sztandarowych prawd chrześcijaństwa wybrzmiewa:

„Łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie

z uczynków, aby się, kto nie chlubił.” (List do Efezjan 2.8) Bóg jest

miłością, miłość pobudza, go do wybawienia nas z tego wszystkiego,

czego doświadczamy w obecnym życiu, ale nic na siłę, tego przecież

musimy sami chcieć, każdemu wedle wiary się stanie. Tragicznym jest to,

że ludzie gardzą tym, co mają za darmo, pragną w głowie i w sercu mieć

bóstwa, którym trzeba płacić rozmaitego typu haraczami; obrzędami które

owszem mają dużo do czynienia z religiami, ale nie z prawdziwą wiarą w

Boga, który rządzi się zupełnie innymi kryteriami i logiką niż ludziom

na ogół się wydaje. Nie próbujmy Boga przekupić swoimi uczynkami, bo w

jeden dzień jesteśmy dobrzy, a w drugi skażeni złem.