- Nie!!!!

      Jakub, tak jak obiecał, zadzwonił, czekał długo, bardzo długo, najpierw chcąc usłyszeć jej głos, a potem, coraz bardziej zrezygnowany, cokolwiek, nawet szmer mordercy, by zrozumieć po 2 minutach i 32 sekundach, które trwały całą wieczność, iż to koniec, nie mający początku. Oboje zranieni, zagubieni, samotni jak okręty we mgle, mijające się jakby od niechcenia na spokojnej tafli oceanu. Koniec.

PS. Specjalne podziękowania dla Asi za pomoc przy napisaniu tej historii oraz twórcze natchnienie.