W opozycji do 'Inspiracji', jako próby udźwignięcia ciężaru ukazania dźwięku, są wszystkie inne wymienione przeze mnie wyżej litografie - między innymi 'Wiosna'. Tę litografię umieścić można w ‘głównym nurcie’ twórczości artysty z Witebska. Jej kolorystyka jest jasna, klimat radosny – świat przedstawiony na niej jest iście chasydzki. Ta litografia przedstawia postacie zwierząt grających na skrzypcach.
Malowanie miłości - człowiek
Pisząc o malowaniu uczucia przez Mosze Segała (jak brzmiało prawdziwe imię Chagalla) musimy wspomnieć o litografiach: 'Zakochani i czerwone słońce', 'Żonglerka', 'Propozycja', 'Klaun z kwiatem', 'Zakochany klaun', 'Para przy drzewie' i 'Niebiosa zakochanych'.


Miłość ukazana na tych pracach nie jest sielanką, bezpieczną niszą, schronieniem. Kochający są na nich ukazani bardzo często, jako postaci cyrkowe, co  narzuca następującą interpretację miłości: wszyscy jesteśmy w niej śmieszni i bezradni, jesteśmy w jakiś sposób (zakochanymi) klownami. Kochając narażamy się na śmieszność, karykaturalność, niekoniecznie na wyśmianie... Raczej na to, że miłość nas przerośnie – nas kochających, i nas kochanych. Nie dorastamy do tego co – kochając – obiecujemy, i – będąc kochanymi – otrzymujemy. Miłość jest większa od nas, ona nas wybiera i zmienia na własne podobieństwo. Znamienne jest to, co Chagall uchwycił  na litografii 'Propozycja' – ta litografia przedstawia oświadczyny, ale nie jest jasne, kto komu się oświadcza – kobieta mężczyźnie, czy mężczyzna kobiecie – tak jak w życiu nie wiadomo, kto jest przyjmującym, a kto obdarowującym – kochający, czy kochany.

Ukazanie człowieka, jako artysty cyrkowego – śmiesznego, pokracznego, karykaturalnego, jest moim zdaniem tezą antropologiczną Chagalla. Nie znaczy to, że malarz wyśmiewa się z ludzi – podchodzi on z dobrotliwym, rozumiejącym uśmiechem do tego na co się silą, do niezwykłości i wyjątkowości o której zdają się być przekonani – pokazuje, że nasze, ludzkie poczynania nie więcej są warte niż cyrkowe akrobacje, tak samo ryzykowne i nie mające większych szans na powodzenie...

Przedstawienie człowieka jako cyrkowca ma miejsce na litografiach: 'Żonglerka', 'Gra akrobatów', 'Cyrk', 'Pokaz cyrkowy', 'Klaun z kwiatami', 'Biały klaun' i 'Zakochany klaun'. Życie cyrkowca jest niebezpieczne, ale i wesołe; pozbawione jest – i ta właśnie diagnoza odróżnia Chagalla od większości twórców – powagi. Życie polega na wykonywaniu rozmaitych akrobacji, połączonych z tańcem w rytm nieustannie obecnej muzyki, mierzeniu się z własnym ‘mogę – nie mogę – zginę, jeśli się nie uda’. W te akrobacje wpisany jest uśmiech – uśmiech przyjmowania miłości i obdarowywania miłością, która jest najkarkołomniejszą z Chagallowskich ekwilibrystyk.