- Ktoś groził panu śmiercią?

Wszędzie panie to samo leżałem na różnych agendach Kupellweisera nie chce nawet myśleć, co dzieje się na poziomie dziecięcym. Dzieci przecież nie potrafią się tak bronić.

- Czy to, aby nie propaganda?

Na neurologii, pracują najgorsze harpie! Podciągnij sobie, to chłopaku jak chcesz pod fikcję statystyczną, może za jakiś czas zobaczysz jak mnie na łóżku przed sąd stawiają, żeby przywrócić dobre imię białej służbie.

- To jest subiektywna prawda, wstrząs pourazowy.

Kupellweiser jest, jak fabryka idzie pełną parą, taka taśma. Gdyby pan leżał na moim miejscu i widział jak starszemu człowiekowi, w którym dosłownie tli się życie, żałuje się koca na dogrzanie czy procedurę uśmiercania innego pacjenta zupą pomidorową, którą wlewano mu na siłę mimo odruchów wymiotnych, to myślę, że mimo młodego wieku wpadłby pan na pomysł, żeby spać w szpitalu z nożem pod poduszką.

- Nie no, to są już czyste pomówienia, sugestie, myśli pan, że ludzie są tacy?

Postawie klinice zarzut, w zaparte będą kłamać, bo żadna inna alternatywa, jak bycie pigułą czy lekarzem w mózgu im nie zaświta. Dla kitlów, najważniejsze jest trwanie i pieniądz; pacjenci, to tylko pochodna, potrzebna do zakupu lakieru do paznokci.

- Jaki jest sens, w tym wszystkim, co pan opowiada!

Pokój i szacunek. Byłbym niesprawiedliwy i nielogiczny, gdybym twierdził, że wszyscy z pod tego szyldu są barbarzyńcami. - Ludzie uczciwi, co oni muszą czuć, kiedy tak dewaluuje się autorytet ich profesji?

- Ja chcę być uczciwym, wyuczyć się na lekarza pierwszego kontaktu.

Wybór profesji, przywilej młodości, ale gdy się skończą studia niech pan za żadne skarby nie bierze posady w szpitalu doktora Kupellweisera! Niech już go zamkną z braku pracowników ewakuują razem z dziećmi, kobietami w ciąży, wcześniakami chorymi na serce i raka. Niech, to będzie nowe miejsce, ze schludnością i dyscypliną monitowane centymetr po centymetrze kamerami.

- Na moim roku wszyscy chcą zdrowych ekonomicznych rozwiązań finansowych i większość marzy o wyjeździe zagranicę.

Wcale mnie to nie dziwi. Niewiele dni temu wymówiła tu pracę taka młoda panienka. Może ja pan zna, zgrabna brunetka o pogodnej twarzy? Było widać, że na poziomie dziewczyna, chodziła jak szwajcarski zegarek, troskliwa, przejęta, a stare matrony, co to po korytarzach flegmatycznie suną z zadartymi do góry głowami, tak, że nosem rysują sufity, zbeształy ją za to, że wierzga jakby się miał zaraz świat zawalić. Pilnowały swego interesu, wiedzą, że pacjenci nie głupi i widzą, że młódka biega koło nich jak należy, stawiając tym samym w złym świetle, prawie cały zespół.