Piłem do końca, przyjmując metodę dionizyjską. Najpierw dwa piwa, potem kolejne iks, aż do utraty przytomności. Moje przygody to: nadciśnienie, stan przedzawałowy, połamane kończyny, arytmia oraz życie na gigancie.

Mam oporny charakter, niby silny, ale niekonsekwentnie potrzebujący wsparcia innych ludzi, ale nie pisz pan o tym!

Luizę spotkałem na leczeniu odwykowym, przypadliśmy sobie do gustu, bo oboje nie mieliśmy zbyt wygórowanych oczekiwań w stosunku, co do przyszłości. 

Dziś też mimo upływu lat, nie mogę stanąć pod ścianą z wyciągniętymi rękami ku wyzwaniom, jakie dyktowało mi  przykładowo pierwsze małżeństwo.

Z pracą zawsze byłem na bakier, irytowało mnie podejście zwierzchników do podwładnych. Za komuny oficjalnie gloryfikowało się robociarzy, ale co z tego, gdy tak naprawdę każdy fizyczny miał wypisane na czole pariach-popychajło. Sprawdzałem jak to działa, kłóciłem się, walczyłem o swoje, zmieniałem zakłady pracy jak rękawiczki, nie mogłem zaakceptować obywatelskiego systemu niewolniczego.

Tkwiłem w cynizmie, drwiąc z materialnych mikrości, które wciąż dla prostych ludzi są niesamowicie ważne i treściwe. Piłem dużo, w prowadzeniu własnego biznesu, przeszkadzał mi alkohol. - Wszystko! To jest narzędzia, maszyny; miałem przez moment swój biznes, wydaliłem na zewnątrz wraz z uryną.

- Tak wszystko można utracić?

Nie sam odwyk miał mnie uwolnić od nałogu, ale i sport, erudycja czy przebywanie z normalnymi ludźmi, ale co z tego, jak wszystko minęło szanowny kolego praktykancie.

- A jak Pan trafił do tutejszego szpitala imienia Wiktora Kupellweisera?

Tylko z własnej głupoty, a i innej placówki nie ma w pobliżu. Mam z górki ponad pięćdziesiąt lat, a wciąż zachowuje się jak pętak, nie zawsze można trafić ze scenografią, uwinąć się, organizm się zużywa.

- Obrobił się pan?

Byłem na czas, dlatego na bankiecie popremierowym urżnąłem się do woli.