Mała od samego początku była skazana. Przegrana. Postawił na nią tak, jak stawia się na konia, o którym każdy wie, że szkapa nie ma pojęcia o wyścigu, dysponuje jednym płucem a reumatyzm to jej drugie imię. Koń, który za żadne skarby świata nie dowlecze się do mety ; nie mówimy o wygranej – mówimy o przeżyciu i nic ponad to. Postawił jednak na tego chorego konia – swoją siostrę : postawił i walczył. Nie wygrał jeszcze, ale też jeszcze nie przegrał. To równie dużo.
     Mała ... Pęknięta gumo, wyjdź z namiotu. A może po prostu brak gumy, może chwila nieuwagi ... A może nikt się nad tym nie zastanawiał ? Po krótkiej przyjemności (które z nich odczuło choćby przyjemność? ) rosnący brzuch i rzyganie nad ranem. Nad ranem zresztą zawsze się rzyga; trudno to odróżnić – wypita wódka, pięść w brzuch, nieprzytomna głupota ... ktoś wypił, ktoś rzygnął, ktoś wsadził i wyjął .. Kto ? Nieważne. Było nieźle. Nie było źle. Nieważne.
     A Mała od początku była takim kacem. Po wódce boli głowa, po pięści w brzuch bolą oczy i wstaje zgaga ... A po tym rośnie brzuch. I rzyga się tak samo; tak samo, jak po całej reszcie. Rozpoznała objawy wtedy, kiedy za późno było na moczenie nóg w gorczycy, skakanie ze stołu i rozpaloną łyżkę wsadzoną tam, gdzie zwykle wsadza się coś innego. I tak pojawiła się Mała – niechcący, po Wielkim Pawiu i .... Nieważne zresztą. Jej rola była bardzo prosta ; zbyt chyba prosta, jak na parę dni życia : Umrzeć. Zbyt mało. Gdyby nie obudził się wtedy w nocy, gdyby spał tak jak zwykle – kamiennym snem – byłoby po wszystkim. Nie istniałby pluszowy pies, nie byłoby regału z książkami – nic by pewnie nie było. Żadnego Ogrodu. Jego pewnie też by nie było.

     I ogarnęła go złość. Znasz to ? Na zewnątrz wszystko jest tak, jak co dzień, a w środku bulgocze wrzątek. Znasz to ,dobrze to znasz. Każdy to zna.
     Od czterech lat walczył o coś, na co zawodowy gracz, nałogowy hazardzista, nie postawiłby pewnie swoich brudnych skarpetek. W dziwnym świecie, który na przydomowym ołtarzyku stawiał Naładowany Portfel ( ten z Wielkiej Ulicy ), on zbierał butelki, szmaty, śmiecie i kopy. Okrągły Świat kręcił się wokół Wielkich, on zaś sprzątał w nocy w kiepskich knajpach bez żadnej kategorii. Bajzlach , gdzie na porządku dziennym były ostre mordobicia, nocnym zaś – orgie w kiblu i obok. I właśnie w jednej z nich, tych tanich i groźnych knajp, zabawiał przeróżnych łysych (albo i nie łysych) degeneratów, dając pobić się do nieprzytomności. Bywają automatyczne „byki” , bywają i żywe. Zbierał wpierdol (tak, tak, po co szukać innych słów, kiedy te najgorsze najlepiej opisują rzeczywistość) – i zbierał szmal. Kasę. Hajs. Różnie na to mówili. Zasady były tak proste, że właściwie w ogóle ich nie było. Nastroszył się, rzucił dwa, trzy razy, że rozpieprzy tę budę, napiął się ... i już. Reszta należała do klienta. Podłe? Podłe. Niskie? Jak najbardziej. Trudne do wyobrażenia w świecie, gdzie za pieniądze walczą jedynie Bardzo Wielcy Faceci o bardzo małych rozumkach? Pewnie tak – ale tak właśnie wyglądają niespokojne atrakcje nocy. A ci degeneraci płacą gotówką – żywą i pachnącą ; ten, kto powiedział, że pieniądz jednak śmierdzi, powinien do końca życia płacić w sklepach zużytym papierem do dupy.