Na tych ulicach, których chodniki i skonstruowane na nich rzędy slumsów są jedyną przestrzenią prywatności osób bezdomnych, niegdyś pojawiła się błogosławiona kobieta. Dziś wszyscy ją rozpoznajemy jako Matkę Teresę. Dziś również na ten głos powołania do życia z najuboższymi, który kiedyś w swym sercu ona usłyszała, odpowiada wiele jej sióstr i braci, chcących w taki jak ona lub inny sposób służyć najuboższym. Tym, którzy w zgiełku i wilgotnym, gorącym oraz ciężkim od spalin powietrzu szukają jakiegoś sposobu, by móc przeżyć jeszcze jeden dzień. Ich sytuację życiową możemy określić jako ciągłe wędrowanie po krawędzi egzystencji, a w spojrzeniach i rozmowach wyczuwalne są czasem znaki żalu i oczekiwania na pomoc, na poprawę warunków życia. Twarze tych osób jednak często nie wyrażają rozpaczliwego smutku i czasem wydają się promieniować jakąś tajemniczą obecnością. Ci, którzy cokolwiek posiadają, gotowi są niejednokrotnie dzielić się tym z życzliwością, gościnnością i prostą radością serca. Kiedy patrzyłem w oczy rikszarza, wątłego mężczyzny, który boso w biegu każdego kolejnego dnia przemierza uliczki i zakamarki miasta, widziałem prostotę serca i brak pretensjonalności. Dostrzegałem coś, co używając jednego słowa, wyraziłbym jako światło. I dostrzegałem to wprost.
O radosnej gościnności przekonaliśmy się osobiście mieszkając w trójkę w czasie trwania spotkania w domu chrześcijanki Rosemary, muzułmanina Boba i ich synka Savio. Ich małe dwa pokoje mieściły szafę, jedno łóżko i jeden stół. Podobne mieszkanie posiadali rodzice piętro niżej. W tej ubogiej dzielnicy ludzie mieszkali również pod wiaduktem w małych ceglanych czterech ścianach, z łóżkami ustawionymi na kilku cegłach po to, by chronić się przed wszędzie wdzierającą się w porze monsunu deszczową wodą. Te małe ogniska domowe przyjęły nas na kilka dni otwartymi sercami, wspólną modlitwą i radością wielu interesujących rozmów. Oczywiście nie brakowało też zaciekawienia i zadziwienia tym, co nas wielokrotnie różniło, jednocześnie wzajemnie nas ubogacając. I trzeba uczciwie przyznać, że takie reakcje towarzyszyły przede wszystkim nam i przede wszystkim my stawaliśmy się z dnia na dzień coraz bogatsi.
Do Indii przyjechaliśmy na kilka dni przed spotkaniem, które trwało od 5 do 9 października. Te kilka dni spędziliśmy niecałe 200 kilometrów od Kolkaty, pośród mieszkańców bardzo małych wiosek, wiosek plemion Santals. Mieszkańcy ci, będący chrześcijanami, żyją w bardzo prostych, skromnych warunkach, w małych chatkach, zbudowanych na czerwonej ziemi, wśród lasów i ryżowych pól. Chatki często pozbawione są nawet elektryczności, lecz wydaje się to mieć swoje dobre strony w niewątpliwej harmonizacji życia tutejszych ludzi i otaczającej ich przyrody, a przede wszystkim, jakby paradoksalnie, zbliża to mieszkańców do siebie nawzajem. Podczas naszych odwiedzin w wioskach czułem się trochę jak pośród pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Jednym z niewielu znaków naszych czasów były współcześnie malowane, znane obrazki święte, stawiane w każdym domu na swego rodzaju domowym ołtarzyku, przy którym rodziny gromadzą się na wspólnej modlitwie. Bardzo mocno w pamięci pozostały wszystkie radosne i bardzo serdeczne rozmowy, troska młodzieży wobec przybyszów z odległej i nieznanej Polski, czyli wobec nas, szczególnie zaś żywe uśmiechy wszystkich, także osób najuboższych i chorych oraz sposób, w jaki nas przywitano, czyli piękny, wspólny taniec kobiet i mężczyzn poprzedzony symbolicznym obmywaniem naszych stóp, który głęboko przeżyłem jako ewangeliczny znak miłości.