W roku 2006 zaprowadziła nas do Kolkaty. To miasto znane światu z żyjącej tam i wypełniającej swe powołanie do służby najuboższym z ubogich Matki Teresy, miasto, którego obecna nazwa nawiązuje do nazwy sprzed okresu kolonialnego, stało się na parę dni miejscem spotkania kilku tysięcy chrześcijan z różnych regionów Indii, wielu krajów Azji oraz państw innych kontynentów naszej Ziemi. Chrześcijanie różnych tradycji spotkali się, by razem się modlić, poznawać, by sobie ufać i dzielić się nadzieją, by próbować budować przyszłość pełną pokoju.
Matka Teresa, założycielka Zgromadzenia Misjonarek Miłości, matka najuboższych, cierpiących i odrzuconych, matka Kolkaty i całych Indii oraz brat Roger, założyciel ekumenicznej Wspólnoty w Taize, nieoczekiwanie zabity podczas wieczornej modlitwy w roku 2005, stali się w świecie świadkami miłości, pojednania i nadziei głębszej niż wszelkie niepowodzenia. Razem spotykali się kilkukrotnie. Tym razem wszyscy, którzy odpowiedzieli na wezwanie do pielgrzymowania, przybyli na spotkanie i zagościli w Kolkacie, w tym indyjskim mieście zwanym „miastem radości”.
Po przyjeździe do Kolkaty człowiek natychmiast znajduje się w środku wszechogarniającego tłumu osób, dźwięków, kolorów i zapachów. Staje w obliczu nieustającego ruchu. Wszystko przesuwa się, przemieszcza, płynie. Po dwudziestu pięciu godzinach bogatej we wrażenia jazdy w równie zatłoczonym i ruchliwym pociągu wysiedliśmy na dworcu Howrah, w pobliżu wiszącego nad rzeką Hugli mostu, swoistego symbolu miasta kultury, jakim była i nadal pozostaje Kolkata, stolica Zachodniego Bengalu. Na zewnątrz przestrzennej hali dworca jest już ciemno. Ogniska rozpalane na ulicach, w slumsach, w zamieszkałych ruinach budynków, dodają otuchy i ciepła tym, którzy znajdują się w ich kręgach, jednocześnie wprowadzając w otoczenie atmosferę dzikości i zaostrzając krajobraz ubóstwa. Przede wszystkim są jednak one koniecznością, życiowym przymusem ubogich ludzi, ojców i matek, które na tym ogniu przygotowują kolację dla swych rodzin. Ten ogień pozwala im przetrwać do kolejnego dnia. Tak kończą się dni, następujące po sobie. Tak kończy się też ten dzień, w którym przyjeżdżamy do Kolkaty.
Od świtu Kolkata zaczyna „płonąć” jeszcze bardziej. Tym ogniem wydaje się być bowiem zgiełk i żywotność miasta. Wszędzie poruszają się ludzie, każdy gdzieś podąża, wszystko zdaje się przemieszczać. Kolorowe ciężarówki, przepełnione autobusy, żółte taksówki, samochody i motocykle, rowery i riksze, „święte” krowy, duże czarne ptaki, psy i koty, i oczywiście piesi, niejednokrotnie niosący na swych barkach przeogromne pakunki, to tylko element stale zmieniającego się obrazu ulic tego miasta. Tym sposobem Kolkata cały czas płonie, a jej ogień jest nieobliczalny. Klaksony, nawoływania, okrzyki, rozmowy splątane w kolorach i tysiącach zapachów palą nasze zmysły i percepcję, rozniecają nowe płomienie świadomości.