Teraz - po meczu (na szczęście wygranym) i po całej nocy burzliwej dyskusji, możemy stwierdzić, że nasze uczucia wobec tamtego wieczoru są bardzo mieszane, z lekką przewagą tych negatywnych a ja postanowiłem się podzielić swoimi przemyśleniami z Wami. Przykre jest to, że w piłka nożna w takiej formie jakiej mieliśmy okazję ją oglądać jest żenująca. Nie chodzi tu o sam sport, o formę piłkarzy czy o naszego selekcjonera - w końcu wygraliśmy. To co zadecydowało o naszej opinii znajduje się „między wierszami” całej imprezy.
Od pierwszych chwil czuje się atmosferę agresji i niebezpieczeństwa. Setki policjantów, psy obronne, armatki wodne i wozy opancerzone to tylko cześć „atrakcji” które można podziwiać idąc na stadion. Już sam ten widok nie nastraja pozytywnie a już na pewno nie sprzyja przyjaznej atmosferze oglądania meczu. Na szczęście jednak policję zostawiamy szybko w tyle i jako kolejna przeszkoda jawi się samo wejście na stadion.
Nie wiem jak jest na innych stadionach, ale to co prezentuje Polonia jest poniżej wszelkiej krytyki. Ponad 2 tysiące kibiców, a na trybuny wejście jest przez dwie bramki. DWIE! Każda osoba ma sprawdzany bilet, jest przeszukiwana. Procedura sama w sobie godna pochwalenia, ale zdecydowanie stanowiąca „wąskie gardło” całej imprezy, gdyż odbywa się to pojedynczo. W efekcie - tłum złych, rozwścieczonych, zdenerwowanych napierających na bramkę kibiców po raz kolejny potęguje poczucie agresji i rodzi wrogość. Setki ludzi krzyczących bardzo obraźliwe hasła pod adresem ochroniarzy, organizatorów i policji również nie sprzyjają serdecznej atmosferze.
Z drugiej jednak strony - tłum, którego częścią byłem i ja, miał absolutne prawo do pretensji. Na trybunę weszliśmy 12 minut po rozpoczęciu meczu, ominął nas hymn oraz prezentacja piłkarzy. Wszechobecny chaos, brak jakiejkolwiek swobody w poruszaniu się daje poczucie uczestniczenia w imprezie źle zorganizowanej, nieprzemyślanej wręcz „odwalonej”. A przypomnijmy że to nie jest był mecz ligowy, tylko międzynarodowy! Reprezentacyjny!
Sam mecz można było oglądać w miarę komfortowych warunkach, choć obelgi, wyzwiska i  barbarzyńskie przekleństwa towarzyszyły nam przez ponad 90 minut. Nie jestem zagorzałym fanem żadnej z Warszawskich drużyn, dlatego nie widzę żadnej przyjemności w skandowaniu obraźliwych haseł, obrzucania się mięsem i byciem częścią tej społeczności. Niestety, tak jak wszyscy obecni - nie miałem wyboru. Zastanawiam się tylko jak czuli się rodzice dzieci, którzy chcieli sprawić swoim pociechom przyjemność a w trakcie trwania meczu musieli wstydzić się za rodaków.