Prawa wyborcze kobiety zdobyły nie w wyniku jakiegoś aktywnego sprzeciwu, zamieszek, bojkotu itp. ale dlatego, że, podobno ochraniający patriarchat, mężczyźni doszli do wniosku, że brak prawa wyborczego jest nieuczciwy wobec kobiet.
Mężczyźni, kiedy mieli niemal monopol na władzę, sprawowali ją nie dla siebie ale dla kobiet, nawet gdy te się przeciwko tej władzy buntowały. Jakąż jest to różnicą względem stylu sprawowania władzy przez kobiety. Obecnie, kiedy mężczyźni startują do wyborów, robią to pod hasłami naprawy gospodarki i finansów, poprawy w służbie zdrowia, reformy edukacji, zmiany polityki zagranicznej, a kobiety prawie wyłącznie pod hasłami walki o prawa kobiet, w tym o więcej miejsc w parlamencie dla kobiet (zaskakujące że, można zdobyć władzę startując z hasłem walki o jeszcze większą władzę dla siebie…).
Jeżeli jest jakiekolwiek odstępstwo od wynikającego ze wspólnoty interesów porozumienia międzypłciowego, to jest nim właśnie ów przejawiający się w polityce kobiecy a nie męski egoizm. Takie szkodliwe odstępstwo od porozumienia międzypłciowego umożliwia kobietom męska opiekuńczość wobec nich i typowe dla mężczyzn szukanie aprobaty u kobiet. To za sprawą kobiet, które postrzegają siebie jako obiekt pożądania ze strony mężczyzn i zgrywają wieczne ofiary, nierównowaga między płciami i opresja wobec mężczyzn mogły w ogóle zaistnieć.
Historia nie kręci się wokół „ciemiężenia” i „wyzwolenia” kobiet. Feminizm nie jest walką uciskanej większości z uciskającą mniejszością. Feminizm to wścieklizna kulturowa wywołana męską nadopiekuńczością wobec kobiet.