Czy film jest nudny? Cóż, zależy dla kogo, ja się w kinie nie nudziłem mimo tego, że brak w filmie strzelanin i pościgów. Film trwa prawie trzy godziny i mogę zrozumieć, że niektórych może on znudzić. Jest to de facto dramat polityczny i poniekąd psychologiczny, ale w tradycyjnym dramacie psychologicznym mamy zazwyczaj do czynienia z jakimś konfliktem wewnętrznym bohatera i choć tutaj taki konflikt jest zarysowany to nie prowadzi on do przewartościowania samej postaci głównego bohatera. Wilson jest od początku do końca przede wszystkim agentem i jego życie osobiste z jego własnej woli podporządkowane jest służbie ojczyźnie i jakoś nie powoduje to w nim większych cierpień. Być może reżyser chciał pokazać jak służba w wywiadzie wpływa na ludzi, pokazać to, że z czasem stają się oni coraz mniej ludzcy coraz bardziej zimni emocjonalnie. Wszak w pierwszej godzinie filmu obserwujemy radosnego Damona, jeszcze w czasach studenckich i choć już wówczas jest on człowiekiem któremu obce jest emocjonalne rozchwianie to jednak potrafi on cieszyć się z małych rzeczy, potrafi jeszcze mówić o swej przeszłości dotyczącej dramatycznej straty ojca. Później ulega to zmianie ale nie jest to niespodzianką dla widza, który jest przygotowany na to, że Damon w końcu stanie się jeszcze bardziej zimny jeszcze bardziej wyrachowany i pragmatyczny.

Jeśli zamiary reżysera szły właśnie w tym kierunku to uważam, że de Niro nie pokazał jednak tej ważniej zmiany, wpływu współpracy Wilsona z wywiadem, jego przemiany, coraz większego zamknięcia się w sobie. Zgadzam się z tym, ze film może być prze niektórych widzów postrzegany jako jednowymiarowy, skoro życie osobiste Wilsona, a raczej jego brak nie stanowią dla niego samego powodu do porzucenia wywiadu. Wilson nawet przez chwilę o tym nie myśli, choć wielu jego przełożonych często napomyka mu o tym, że wywiad jest ściekiem i że pracując w nim może tylko zmarnować sobie życie. W tym kontekście Wilson jest postacią jednowymiarową.

Abstrahując od ról filmowych, trzeba też zwrócić uwagę na znakomite zdjęcia Roberta Richardsona, człowieka który już wcześniej współpracował z M. Scorsese i Q. Tarantino, zdjęcia przez ciemne i zimne niebieskie filtry, pokazanie klaustrofobicznych wnętrz, ciemnych zaułków miast w których zawsze pada deszcz. Nie dziwię się, że de Niro wybrał właśnie Richardsona na autora zdjęć do swojego drugiego filmu, dobry operator dla niedoświadczonego reżysera jest nie do przecenienia.