*

Wiatr niósł po Trencsén głosy lasu. Przerażające wycie wilków mroziło krew najodważniejszym. Wieśniacy pośpiesznie zatrzaskiwali okiennice i zamykali się z rodzinami w chałupach. Takie bezksiężycowe noce były wyjątkowo niebezpieczne. W niewyjaśnionych okolicznościach ginęły młode dziewczęta, a ich ciał nigdy nie odnaleziono.


                                                                            *

Kobieta siedziała przed lustrem. Powolnym ruchem szczotkowała włosy. Były jej dumą – długie, bujne, w kolorze głębokiej czerni. Nieujarzmionymi falami opadały na białą suknię. Masywne zwierciadło odbijało pociągłą twarz o nieskazitelnej, mlecznobiałej cerze i ogromnych, bursztynowych oczach. Ich spojrzenie wpijało się w taflę z niezwykłym natężeniem. Czarnowłosa gwałtownie wciągnęła powietrze, gdy spostrzegła cieniutkie bruzdy pod oczami. Były prawie niewidoczne, ale przyprawiły ją o spazm przerażenia. Z wściekłością odrzuciła srebrną szczotkę. Niespokojnie odwróciła się i podeszła do okna. Wiatr wyginał czubki drzew i skłębiał burzowe chmury nad zamkiem Čachtic . Odetchnęła.

- Już niedługo – szept zginął w śpiewie wichru.


                                                                            *

- Erzsébet ! Chodź tu!

Bursztynowooka dziewczynka nie zareagowała.

- Tu jesteś. Coś się stało?

Anna popatrzyła na córkę. Pierś, okryta jasnym brokatem, unosiła się gwałtownie, a oczy lśniły niezdrowym blaskiem.

- Co się stało?

Dziewczynka milczała. Kobieta spostrzegła, co przykuło wzrok córki. Jej piękne wargi wykrzywił grymas obrzydzenia.

- Nie patrz tam, dziecko.