Podobnie jak Unia Europejska, Australia, Kanada, Japonia i USA są krajami rozwiniętymi gospodarczo, które stoją przed wyzwaniami, jaki stawia konkurencja globalna oraz gospodarka oparta na wiedzy. Gospodarki Australii i Kanady są oparte na wykorzystaniu zasobów naturalnych i rolnictwie. Z kolei Japonia, pozbawiona surowców naturalnych, posiada rozwinięty sektor wytwórczy, natomiast Stany Zjednoczone mają duże zasoby naturalne oraz bazę przemysłową. Jednocześnie we wszystkich tych krajach usługi stanowią wysoki odsetek PKB oraz zatrudnienia (zob. Tabela 1), a ich systemy kształcenia i szkolenia zawodowego opierają się w przeważającej mierze na szkolnictwie, aczkolwiek Australia i Kanada mają znaczące (chociaż w niedużym zakresie) systemy przyuczenia do zawodu.
Poprawa wizerunku i atrakcyjności kształcenia i szkolenia zawodowego
Chociaż wszystkie cztery kraje mają problemy z zapewnianiem umiejętności zawodowych odpowiadających potrzebom rynku pracy, utrzymuje się w nich negatywny wizerunek kształcenia i szkolenia zawodowego. Tak jak w większości krajów europejskich, szkolnictwo zawodowe nie cieszy się wysokim prestiżem i uważane jest za odpowiednie dla mało ambitnych uczniów oraz tych, którzy nie dostali się do innych szkół. W efekcie większość uczniów w tych czterech krajach wybiera ogólnokształcący tryb nauki, zaś liczba absolwentów szkół zawodowych wynosi poniżej 50% średniej unijnej (zob. Tabela 2).
W celu rozwiązania tego problemu, zarówno te kraje jak i UE starają się zwiększyć elastyczność ścieżek kształcenia.
Na przykład australijski program VET-in-schools [kształcenie i szkolenie zawodowe w szkole] umożliwia uczniom rozpoczęcie kształcenia zawodowego w ramach obowiązującego programu szkolnego. Australijski system oświaty zapewnia coraz więcej możliwości zmiany ogólnego profilu kształcenia na zawodowy i odwrotnie. Ponadto coraz wyższe kwalifikacje oferowane przez placówki kształcenia i szkolenia zawodowego także poprawiły jego wizerunek. Rosnąca liczba osób wykorzystuje kształcenie i szkolenie zawodowe jako odskocznię do kształcenia na poziomie uniwersyteckim.
Jednocześnie wiele osób rezygnuje ze studiów na rzecz kształcenia i szkolenia zawodowego. W Australii, Kanadzie i Japonii coraz więcej absolwentów szkół wyższych uczęszcza na kursy zawodowe w celu zwiększenia swoich szans zatrudnienia po zdobyciu dyplomu. W Japonii pracę znajduje około 80% absolwentów dziennych zawodowych szkół policealnych (senmongakkou), w porównaniu do około 60% absolwentów szkół wyższych (mężczyzn). Mimo tego miedzy szkołami wyższymi i senmongakkou istnieje ścisły rozdział. Przejście z jednego typu szkoły do drugiej jest trudne; należy spełnić określone warunki, by programy szkolenia zawodowego odbywane w senmongakkou mogły zostać zaliczone do programu czteroletnich studiów wyższych.