W nawiązaniu Exploding Plastik Invitable Warhola do tych właśnie doświadczeń, objawia się charakterystyczne dla neoawangardy lat 60. i 70. dążenie do powrotu do korzeni, do odkopania podziemnych i zapomnianych źródeł sztuki, które mogłyby ją uzdrowić. Po dziesięcioleciach wyalienowania, sztuka chciała się zbliżyć, a nawet utożsamić z życiem. Atrakcyjne było więc nastawienie pierwotnego człowieka, który traktował sztukę jako jedność stopioną z innymi formami aktywności ludzkiej, z jego życiem codziennym, potrzebami, zabawą, obawami, walką, troskami i lękami w obliczu zagrożenia.
Zacieranie granic pomiędzy sztuką i innymi aspektami rzeczywistości, odbywające się na gruncie samych mediów staje się odtąd jednym z najbardziej charakterystycznych rytów multimediów. Multimedialność jest tu rozumiana szerzej niż możliwości multimedialnego komputera czy łączenie obrazów i dźwięków, jak np. video-art. Multimedia wkroczyły na teren rzeczywistości codziennej. Zostały wmontowane w ludzkie otoczenie i zasymilowane, poszerzając obszar rzeczywistości. Poszerzają pole realizacji wartości estetycznych także poza teren sztuki rozumianej tradycyjnie o przestrzeń cybernetyczną. Ta sama realizacja multimedialna, może być wykorzystana do różnych celów począwszy od sztuki, poprzez rozrywkę, komercje, dziennikarstwo itd. itd.

Stawia to przed współczesnym artystą poważne wyzwania, przekraczające tradycyjne akademickie kompetencje. Określa jakim wyposażeniem umysłowym, nie tylko w zakresie przygotowania zawodowego, ale także w dziedzinie szerszych nastawień intelektualnych i sprawności myślowych dysponować musi współczesny twórca. Integracja mediów na gruncie high technologi domaga się w sposób oczywisty z jednej strony szerokich horyzontów - orientacji w problematyce współczesnego świata w tym w dziedzinie różnych środków przekazu i ich technologii - z drugiej aktualizowanych nieustannie kompetencji wysoko wyspecjalizowanego eksperta i umiejętności kierowania i współpracy z zespołem innych specjalistów.

To stawia wyzwania przed uczelniami artystycznymi i określa przyszły horyzont ich działania. Tradycyjne wyposażenie adepta sztuk w kompetencje manualne przestaje mieć znaczenie. Długa jest lista najbardziej typowych specjalności, bezpośrednio związanych z powstawaniem realizacji multimedialnych, w których kształci się studentów na Zachodnich uczelniach artystycznych. Podaje je tu konsekwentnie w wersji oryginalnej, ponieważ znaczna część z nich jest trudno przekładalna z całym swoim zakresem pojęcia na język polski i wymagała by opisu: 3-D Model for Game & Animation, Animation (Tradigital), Animation Art & Design, Applied Photography, Art & Design Technology (Interactive Media Design), Audio & Media Technology, Audio Production, Brodcasting, Computer Animation

Digital Film & Video, Digital Filmmaking & Video Production, Design Visualization, Digital Photography, Photographic Imaging, Video Production, Visual & Entertainment Arts, Design and Technical Digital Graphics, Digital Arts, Digital Media Production, Independent Short Film, Electronic Music, Entertainment Design, Game Art & Design, Game Programming, Independent Recording Arts, Media Art & Animation, Professional Recording Arts, Simulation & Video Environment, VFX for Film & Television, Video Production, Video, Skills, Visual & Game Programming, Visual Art, Visual Effects & Motion Graphics, Web Design & Interactive Media & Foundation for Design, Visual Effects, Even Planning.

Lista ta daleka jest od wyczerpania wszystkich specjalności, lecz niewątpliwie nawet tak niepełne zastawienie to jest bardzo wiele mówiące. Biorąc pod uwagę pragmatykę cywilizacji świata zachodniego świadczy ono o znaczeniu multimediów we współczesnym świecie i potrzebach jakie rysują się w tym zakresie.

.

Spośród wielu typów praktyk artystycznych przełomu XX i XXI wieku na miano sztuki epoki cybernetycznej zasługuje właśnie sztuka multimedialna. Nie jest to kierunek czy styl a raczej zbiorowisko tysięcy osobowości, ogarniętych poczuciem swobody i inspirujących się nawzajem. Multimedia są tu jakby międzyprzestrzenią, nieuchwytną substancją, która potrafi scalić poszczególne elementy składające się na multimedialna sztukę w jedną pojęciową całość.

Multimedia to sztuka progresywna zwrócona ku przyszłości, sięgająca zarazem do tradycji – czerpiąca z niej wszystko co wartościowe i budujące. Ze sztuk tradycyjnych – po stuleciu awangardowej pogardy dla warsztatu artystycznego – przywróciła szacunek dla wirtuozerii wykonania i mistrzostwa warsztatowego, z awangardy XX wieku – zachowała kult kreatywności ale podstawowym impulsem sztuki multimedialnej nie jest awangardowy protest przeciwko tradycji, lecz buntownicza radość z otwierających się możliwości nowych odkryć.

Żadne media sztuki nie miały dotąd tak efektywnych środków i takiego zasięgu oddziaływania. Nieustannie, każdego dnia jako element masmediów docierają do miliardów ludzi na całym globie, wpływają na ich świadomość i kształtują podświadomość, w sposób bardzo głęboki zmieniają funkcjonowanie człowieka we wszystkich podstawowych dziedzinach jego aktywności, mają realny wpływ na oblicze świata.

Wszystko to sprawia, że multimedia wywołują niekiedy sprzeciw – zwłaszcza ze strony konserwatywnie nastawionego estabiliszmentu. Sztuka multimedialna burzy bowiem istniejący stan rzeczy, a więc tym samym wyrywają całe grupy z ich wypróbowanej, wygodnej koleiny życiowej.

W odpowiedzi na te zarzuty przytoczyć tu można znany etnografom i antropologom przykład, kiedy to biali przybysze zaprezentowali nowo odkrytemu plemieniu żyjącemu na Nowej Gwinei żelazną siekierę, w miejsce używanej tutaj ciężkiej siekiery kamiennej. Tubylcy z wielkim szacunkiem odnieśli się do tego przedmiotu, podziwiając jego sprawność i łatwość z jaką można się nim posługiwać. Ale odmówili przyjęcia siekiery w prezencie, ponieważ twierdzili - i słusznie - że posiadanie narzędzia, którym z równą łatwością posłużyć się może mąż jak i niewiasta czy dziecko, musiałoby zachwiać strukturą społeczną, doprowadzając do upadku autorytetów, zmieniło cały ich układ społeczny i wzorce kulturowe.