"Gaśnie światło, zaczyna się film

Powracają wspomnienia,

Odżywają stare chwile

Jakieś obce ja zagląda mi w twarz

Widzowie na sali pękają ze śmiechu"
Lacrimosa, "Reissende Blicke"

(tłum. Tomasz Beksiński)

"Oto ja - na wieczne czasy

jedna z ostatnich.

Jedna bez imienia, bez uczciwego

serca jako kompasu.

Oto ja - na wieczne czasy

jedna bez imienia.

To życie jest ostatnią próbą

odnalezienia zgubionej ścieżki życia"
Nightwish, "Nemo"

(tłum. N. J. Nowak)

"Zesłał na mnie grzech, zatruł moją krew

nierealny czar, co zabija.

Odtąd będzie tak, nie zapomnę już,

nie odnajdę się w tym, co zrobiłam"
Closterkeller, "Grzech"

Nie zawsze "Skrajna", nie zawsze "Prawa", nie zawsze "Niewierząca"
Niniejszy artykuł jest adresowany do osób, które bardziej interesują się moim ekscentrycznym "ego", niż formą czy treścią moich tekstów. Piszę również dla siebie, bo stwierdziłam, że skoro za pół roku skończę 18 lat, powinnam zacząć podsumowywać moje dzieciństwo. Nie mam zamiaru stworzyć obszernej, pasjonującej, szczegółowej autobiografii - wolę się skoncentrować na pewnym fragmencie mojej przeszłości. Czy pamiętacie mój felieton pt. "Skrajna Prawa Niewierząca"? Trzeba Wam wiedzieć, że nie zawsze byłam "Skrajna", nie zawsze "Prawa" i nie zawsze "Niewierząca".
Wstydzę się tego, kim kiedyś byłam. Wstydzę się do tego stopnia, że przez długi czas próbowałam "modyfikować moją pamięć" (wypierać ze świadomości niektóre fakty). Teraz jednak stwierdziłam, iż powinnam stanąć twarzą w twarz z własną przeszłością - po to, by być uczciwą wobec siebie i swoich czytelników. Nie lubię, nie szanuję i nie toleruję tej zlewaczałej smarkuli, widniejącej na moich starych zdjęciach. Jednocześnie nie mogę udawać, że jej nie znam. Biada mojemu zmarnowanemu dzieciństwu! Dlaczego tak późno zrozumiałam swoje błędy?!...
Cofnijmy się do czasów, kiedy byłam daleka od prawicowości, a nawet zwykłego konserwatyzmu. To będzie "lustracja do bólu"... Przykra dla mnie - bo dokonam publicznej spowiedzi. Przykra dla patriotów, nacjonalistów, eurosceptyków, antyliberałów, antyfeministów i słuchaczy Radia Maryja - bo odkryją plamy na moim honorze. Przykra dla liberałów, feministek i kosmopolitów - bo zrozumieją, że ich opuściłam. Co mnie popycha do wyznania prawdy? Chęć wywołania sensacji? Odwaga cywilna? A może zwykłe szaleństwo?...