Od Autorki:
Narratorką opowiadania jest Celestyna Mierzwińska - rozchwiana emocjonalnie wdowa po ZOMO-wcu. Kobieta ma obsesję na punkcie czerwieni, która kojarzy jej się z miłością, namiętnością i komunizmem. Czerwona Wdowa - pozornie wrażliwa, czuła i sentymentalna - jest fanatyczną marksistką, która nie toleruje odmiennych poglądów ("Moja córka już od kilku tygodni zadaje się z niejakim Dawidem, członkiem Partii Zielonych. Dzisiaj przyłapałam ich na romantycznym spotkaniu w restauracji Świat Kawy i Banana. Myślałam, że wyjdę ze skóry!!! Czy ta dziewczyna naprawdę nie rozumie, iż Dawid nie jest dla niej odpowiednim towarzystwem?! Zielone nie pasuje do różowego, ale ona widocznie ma to w nosie"). Nic więc dziwnego, iż wychowuje swoje córki (Lolitę i Samantę) w duchu skrajnie lewicowym. Wszystko zaczyna się komplikować, kiedy w domu Celestyny zamieszkuje lokator Łukasz - narodowy radykał. Jego obecność sprawia, że Lolita i Samanta zaczynają się otwarcie buntować przeciwko "czerwonemu" reżimowi Mierzwińskiej...
Utwór parodiuje sposób myślenia wielu komunistów, którzy - pod pretekstem równości i sprawiedliwości społecznej - próbują ujednolicić ludzi. Bohaterka opowiadania jest socjalistką ortodoksyjną i nadgorliwą, więc nieumyślnie ośmiesza całą ideologię ("Robiłam wszystko, aby każdemu nalać po równo, ale - ku mojemu zaskoczeniu - nie starczyło picia dla Samanty. Musiałam więc odlać trochę soku z pozostałych szklanek. Nie byłabym w stanie znieść faktu, że my mamy za dużo napoju, a moje młodsze dziecko - za mało"). Czerwona Wdowa stopniowo zaczyna dostrzegać, iż jej zwyczaje nie są kompatybilne z wymaganiami współczesnego świata. Kobieta próbuje przekazać swoim córkom PZPR-owskie tradycje, jednak dziewczyny - znające wyłącznie III Rzeczpospolitą - nie potrafią ich zrozumieć i zaakceptować.
Opowiadanie jest jednocześnie tragiczne i komiczne. Znajdziemy w nim nie tylko zabawne dialogi i elementy satyry politycznej, ale również akcenty melodramatyczne. Fabuła, która do złudzenia przypomina tanie telenowele, dodaje utworowi tragikomicznego charakteru. Opowieść kończy się satyryczną przeróbką piosenki "Niekochana" O.N.A.



Notka 1
To dopiero pierwsze słowa, które piszę w tym wirutalnym pamiętniku... Od czego mogę zacząć? Od przedstawienia się? Od opowiedzenia historii mojego życia? Tym, którzy chcieliby mnie poznać, zdradzę moje imię: Celestyna. Jestem wdową po dzielnym komuniście, która otrzymała w spadku skromny majątek i ogromne cierpienie. Które to już lato, odkąd Amadeusza nie ma na świecie? Ile łez wylałam - na daremne, bo płacz nie może wskrzeszać umarłych?...