W powojennej Polsce język propagandy PRLu, często odwoływał się do wciąż żywych jeszcze wspomnień II Wojny Światowej. Dobrym przykładem jest tutaj plaga stonki, która nawiedziła Polskę w latach 50 XX w. Stonka w mediach przedstawiana była jako wróg publiczny nr 1, którego zrzucili na kraj wrodzy socjalizmowi dywersanci. W maju 1950 roku „Trybuna Ludu” opublikowała tekst pt. „Niesłychana zbrodnia imperialistów amerykańskich”, w którym bezpośrednio wskazano winnych ogromnych strat rolniczych tamtego okresu. Powstały również kroniki filmowe pokazujące walkę ze stonką ziemniaczaną. Były one przepełnione skojarzeniami z niedawno zakończonymi działaniami wojennymi. Historia przedstawiona w kronikach tłumaczyła, że stonka została zrzucona na Wschodnie Niemcy, a stamtąd przedostała się na teren Polski (co było oczywistym kłamstwem). Dzięki jednak zjednoczeniu Polaków „plany podżegaczy wojennych spaliły na panewce”. Ten przykład idealnie uwypukla to, jak łatwo przedstawić wydarzenie w zupełnie nieprawdziwym świetle. Same kroniki filmowe (jak i wszystkie inne media) służyły władzy również do piętnowania niechcianych w społeczeństwie zachowań, oraz kreowania pozytywnej wizji rzeczywistości. Często znacząco się od niej oddalającej.
Propaganda w czasach współczesnych
Po obradach okrągłego stołu w 1989 roku polskie media uwolniły się spod kontroli rządowej. Uzyskały tak długo tłamszoną niezależność. Część tytułów prasowych mogła w końcu wyjść z podziemi, na rynek trafiły również pisma wydawane do tej pory jedynie na emigracji. Pojawiła się pierwsza wolna prasa wysokonakładowa („Gazeta Wyborcza”, „Tygodnik Solidarności”). W 1990 roku ustawowo zniesiono cenzurę i zlikwidowano Gł. Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Zmieniono system prasowy z licencyjnego na rejestracyjny. Podobnych zapisków doczekała się radio i telewizja. Konstytucja z 1997 roku powołała na straż wolności słowa, prawa do informacji, oraz interesu publicznego Krajową Radę Radiofonii i Telewizji. Media uzyskały gwarancję wolności. Nie znaczy to jednak, że stały się wolne od języka propagandy. A jedynie, że jej mechanizm musiał ulec zmianom.
Już na początku XX wieku historia pokazała, że propaganda może świetnie sobie radzić nawet w zdrowej, rozwiniętej demokracji. Prezydent USA Woodrow Wilson po raz pierwszy użył jej masowo w latach 1916/1917. Jego celem był przekonanie nastawionej antywojennie opinii publicznej do udziału w działaniach I Wojny Światowej. Stworzył on tzw. Komisje Creela (Committee on Public Information), której zadaniem było zalanie mediów potokiem fabrykowanych (m.in. przez wywiad Brytyjski) newsów o karygodnym bestialstwie żołnierzy Niemieckich. Po półrocznym bombardowaniu informacyjnym społeczeństwo nie tylko było przekonane o potrzebie udziału USA w wojnie, a wręcz histerycznie się tego domagało. Walter Lippman, jeden z członków Komisji nazwał jej działania „rewolucją w demokracji”, natomiast George Creel, który stał na jej czele, zapisał się w historii public relations. Jego książka, w której zawarł swoje doświadczenia, oraz przemyślenia stały się podwalinami technik, które w późniejszej czasie wykorzystał sam Hitler.